სამწუხაროდ, ექვთიმეს არანაირი არგუმენტი არ გააჩნდა განძეულის უკან დასაბრუნებლად. კოლოსალურ თანხას მიაღწია მისი შენახვის ქირის დავალიანებამ, გადამხდელი კი არავინ იყო.
ექვთიმეს განცხადებები ერთი პრემიერის ხელიდან მეორეში გადადიოდა. მარტოობისა და უიმედობის საშინელმა სევდამ შეიპყრო. ნინოს გარდაცვალების შემდეგ ერთხანს უძილობა დასჩემდა. იწვა გამოყრუებულ ბინაში მარტოდმარტო და ფიქრობდა, რით უნდა შემოევლო ამ უსაშველო საქმისთვის, რა უნდა ეღონა, რომ მშობლიური ხალხის წინაშე სამუდამოდ არ შერცხვენილიყო. იმედად და გზის გამკვლევად მხოლოდ ორი ფრანგი ესახებოდა-ერთი სათნო მოხეცი პიერ დოჟონი, რომელსაც ამჟამად ებარა მისი სანუკვარი განძეული, ხოლო მეორე შარლ პომარე- საფრანგეთის პარლამენტის ქვედა პალატის დეპუტატი.
„თუ რამე გამოვიდა ამ დახვანჯული საქმიდან, მხოლოდ ამ ორი კაცის მეშვეობით, თუ არადა არსაით საშველი არა ჩანს-ფიქრობდა ექვთიმე. თან განაგრძობდა მეცნიერულ მუშაობას და თავის ქართველ მეგობრებთანაც წერილობით კავშირს არ წყვეტდა, ფიქრით და ოცნებით მუდამ საქართველოს დასტრიალებდა.