პატარა იუგოსლავიური გემი, რომელშიც ექვთიმე თავისი მეუღლით და იოსებ ელიგულაშვილი იმყოფებოდნენ, ბათუმიდან გასვლისთანავე ძლერ ღელვაში მოჰყვა. ბათუმისათვის ჩვეული წვიმიანი ამინდი იდგა. ზღვის ღელვა ხუთ ბალს აღწევდა. ერთი საათის მოგზაურობის შემდეგ, გადარჩენის იმედდაკარგულმა კაპიტანმა მეგზურებს გამოუცხადა, მაშველი ფრთები წამოესხათ.
გემის მთელი ეკიპაჟი პანიკამ მოიცვა, მაგრამ საბედნიეროდ, მალე გამოიდარა და როგორც იქნა, სტამბულში ჩააღწიეს, სადაც წინა დღით ჩასულიყო კრეისერი „ ერნესტ რენანი“.
ექვთიმეს იმედი ჰქონდა, სტამბულში მაინც გადასვამდნენ კრეისერზე, მაგრამ აქაც ბედმა უმტყუნა. მას გამოუხადეს საზღვაო ხელისუფლების გადაწყვეტილება-განძეულის სამხედრო სატრანსპორტო ხომალდ„ ბიენჰოაზე“ გადატანის შესახებ.
სტამბულში ყოფნის დროს ექვთიმეს ჩაუსწრო ბორჯომიდან , დიდი მთავრების სასახლედან წამოღებულმა ნივთებმა , ფერწერულმა სურათებმა და ირმის რქებმა. დიდი იყო ექვთიმეს სიხარული, როცა დაკარგული ყუთის პოვნის ამბავიც შეატყობინეს.
სტამბილიდან 20 მარტს გასულმა გემმა 5 აპრილს ჩააღწია ტუნისში. აქ გემის კაპიტანს ტელეფონით გადასცეს ბრძანება დაუყოვნებლივ წასულიყო კორსიკის კუნძულზე ერთ-ერთი გემის გადასარჩენად.
აი, ბედის დაცინვა, ერთიპატარა ხიფათის შემთხვევაში მათტან ერთად იღუპებოდა საქართველოს მთელი განძეულობა. რას იტყოდა მათზე ისტორია! ამ მძიმე გრძნობით გაუდგნენ სახიფათო გზას ექვთიმე და მისი თანმხლებნი.
საბედნიეროდ, ნახევარ საათში კაპიტანს აცნობეს , კორსიკის გემი უკვე გადარჩაო და ბიენ ჰოაც თავისი ეკიპაჟით ტუნისიდან პირდაპირ მარსელისკენ გაემართა.
ამრიგად, თერთმეტ მარტს ბათუმიდან გასულებმა ერთი თვის შემდეგ, ათ აპრილს ჩააღწიეს მარსელში. მგზავრობის ასე გაჭიანურება იმან გამოიწვია, რომ მათი გემი ზოგიერთ ნავსადგურში მთელი ერთი კვირა იდგა რეიდზე . მარტო კონსტანტინეპოლში შეჩერდნენ ექვსი დღე-ღამე.
„განძეულის გუშაგი“-ელიზბარ უბილავა
„განძეულის გუშაგი“-ელიზბარ უბილავა